Roos is 45 jaar en heeft meerdere jaren gekampt met depressies.
Al vroeg stond ik er alleen voor
Mijn eerste ernstige depressie kreeg ik op mijn 15e jaar. Vanwege een onveilige situatie kon ik niet meer thuis wonen. Ik kwam in een jeugdhuis terecht en dat was een enorme dreun voor mij. Ineens stond ik er alleen voor, zonder ouders, waar ik totaal niet aan toe was. Het was een periode van enorme wanhoop en lijden. Het ging zo slecht met mij dat ik moest worden opgenomen op een PAAZ afdeling.
Stemmingswisselingen & pittige diagnoses volgden
De volgende jaren volgden meerdere depressies en had ik klachten zoals: een laag zelfbeeld, sociale angst, wantrouwen en sterk wisselende stemmingen. Pas in 1998 kreeg ik de diagnose Bipolaire Stoornis type 1. Mijn stemmingen waren eerst voornamelijk somber, later volgden ook hypomane en enkele manische episodes.
Ik verzette mij hevig tegen deze diagnose, want ik wilde geen stempel. Ook was ik terughoudend naar de hulpverlening, mede door mijn negatieve ervaringen. Het accepteren van deze diagnose kwam pas jaren later. Ik kreeg meer kennis en begrip en uiteindelijk voelde het als een opluchting.
Later kwam de diagnose Complexe PTSS erbij, waar ik mijn klachten in herkende en wat voelde als erkenning. Ik was niet gek, maar ik had pittige diagnoses, die ik serieus begon te nemen.
Leren dealen met mijn kwetsbaarheden
Maar er volgde ook een periode van rouw en verdriet. Het vraagt veel moed en kracht om hiermee te dealen. Ik ben me bewust dat ik kwetsbaar blijf en snel overprikkeld raak.
Ik heb het geluk dat ik al 22 jaar samen ben met mijn man. Ondanks verlatingsangst ben ik toch in staat een langdurige relatie aan te gaan. We hebben heel wat doorstaan en een sterke band ontwikkeld.
Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen: familie en vriendinnen die mij steunen. Ik heb moeten leren om hulp te accepteren en mezelf kwetsbaar op te stellen. Want jarenlang had ik een masker op om te kunnen overleven. Dit voelde erg eenzaam.
Mijn innerlijke kracht
Ik heb nu een gelijkwaardig contact met hulpverleners, waarin ik wel kritisch en assertief blijf. Een paar jaren geleden heb ik de Mindfulnesstraining en Compassietraining gevolgd, waar ik veel aan heb gehad. Ik ben veel milder geworden naar mezelf en kan beter met verschillende emoties omgaan.
Ook sta ik soms versteld van mijn innerlijke kracht. Steeds weer kom ik uit een moeilijke periode en dat geeft vertrouwen. Ik mag zijn wie ik ben met alles wat bij mij hoort!
Ondanks dat mijn leven soms een uitdaging is, ben ik dankbaar voor wat ik wel kan en heb. Ik geniet van de kleine dingen in het leven. Graag zou ik zien dat er geen taboe meer zou zijn rondom psychische kwetsbaarheden.
Niemand vraagt erom en iedereen mag zijn zoals hij of zij is!