Wendy is psychosegevoelig en heeft dit schilderij gemaakt in haar herstelperiode en staat voor het vrijlaten van de emoties.
Vroeger was er een tijd dat…
Er was een tijd dat ik alles deed. En te veel deed. Zonder dat ik het echt in de gaten had. Ik was nooit tevreden met waar ik was. Twee jaar geleden werkte ik fulltime, ik zocht alle mogelijke manieren om zoveel mogelijk te werken naast het zorgen voor mijn dochtertje, wat ik twee werkdagen in de week deed en daarnaast nog wat vrijwilligerswerk in de uurtjes die ik over had. Verder was ik niet tevreden met mijn werk en zocht hierbij naar plezierige activiteiten om die ontevredenheid op te heffen. Ik was bezig om een eigen bedrijfje op te starten en was begonnen met wat cursussen in de kunst om daar beter in te worden.
Op een gegeven moment besloot ik ook nog eens wat zwerfafval op te gaan ruimen. Ik plande geen rust momenten voor mezelf in. Elk vrij uurtje was ik wel ergens mee bezig.
Op het hoogtepunt ging het mis
In dat hoogtepunt ging het ook mis met mij. Ik ervoer veel stress en dreef me mezelf tot waanzin om het zo maar te noemen. Ik begon te denken dat mensen tegen mij waren, dat er persoonlijke boodschappen voor mij op tv en radio waren en ik kon helemaal niet meer tot rust komen. Ik had mezelf helemaal dol gedraaid met alle activiteiten. Ik sliep steeds slechter en ging mezelf ook slechter verzorgen. Op een gegeven moment sliep ik ook niet meer. Mijn omgeving begon zich zorgen te maken en deed toen het beste wat er te doen was voor mij. Hulp inschakelen. Eerst kwam de huisarts langs en kreeg ik wat medicatie Haldol om te kalmeren en er werd toen verteld dat ik psychotisch was. De medicatie hielp niet, het werd erger. Muziek wilde ik luisteren om te kalmeren, maar dat begon helemaal raar te galmen in mijn hoofd. En nee, geen drugs gebruikt dus. Ik had een bizarre nacht gehad en ik was heel angstig wat er allemaal gebeurde. Ik had geen controle meer. Midden in de nacht viel ik helemaal in een diep gat geestelijk waarbij ik alleen maar heel hard alarmbellen hoorde in mijn hoofd.
De volgende dag drong ik erop aan dat mijn vriend de hulpdiensten weer belde want de medicatie hielp voor geen meter en ik voelde me echt heel erg beroerd en ziek. Toen ben ik bij de crisisdienst van de GGZ terecht gekomen. Deze gaven me wat slaapmedicatie en olanzapine, zodat ik in ieder geval weer wat slaap kon inhalen. Op dat moment had ik al anderhalve week zeer slecht geslapen. Ik was in diepe slaap gekomen voor zeker twintig uur. De medicatie deed gelukkig zijn werk en ik voelde me toen al weer wat beter. Toen is de crisisdienst regelmatig thuis langs gekomen om even te checken hoe het ging. Dat was erg fijn want ik was best wel angstig over wat er met me aan de hand was.
Herstel na de psychose en burnout
Naast de psychose bleek ook dat ik een burnout had en heel erg moe was. Ik had geen energie om ook maar iets te doen. Ik heb veel gepraat met een verpleegkundige bij de GGZ. Het was wel fijn om iemand te hebben om mee te praten en mijn verhaal aan te doen. Ik heb in deze periode uitgezocht hoe ik met mijn gevoeligheid en herstel om moest gaan. Veel gelezen in deze tijd en de website https://www.psychosenet.nl gevonden. Herstel heeft drie kwart jaar geduurd voordat ik weer volledig aan het werk was en dat mijn medicatie weer was afgebouwd. Na bijna een jaar ben ik doorverwezen naar een ander team in de GGZ en kon ik cognitieve gedragstherapie volgen om terugval te voorkomen. Ik had een psycholoog waar het mee klikte.
Onverwerkt trauma, covid crisis begon en tweede psychose
Tijdens de therapie bleek dat er nog een onverwerkt trauma was, welke de kop op stak en ik besloot hier iets mee te gaan doen. Ik had symptomen wat leek op PTSS. Ik was immers toch al in therapie. Het was rustig in mijn privéleven waardoor ik dit wel aandurfde. Een beter moment om aan een onverwerkt trauma te werken was er niet. Dus heb ik er met deze psycholoog samen eraan gewerkt. Het was zwaar om oude emoties te verwerken en het beeld op te roepen. Het trauma was dat ik als zeven jarige mijn vader heb gevonden in een epileptische toestand, het bleek een hersenbloeding te zijn, waarbij ik alleen thuis was met hem. Ik wist dan ook niet wat ik kon doen om hem te helpen. Het was erg schokkend om hem zo te zien. Mijn moeder kwam thuis en heeft de hulpdiensten gebeld uiteindelijk. Mijn vader is twee weken later overleden.
Tijdens de traumabehandeling, begon de Covid-crisis. De kinderdagverblijven gingen dicht. Ik kreeg de volledige zorg voor mijn dochtertje waarbij ik ook nog dertig uur in de week werkte. Ik had inmiddels geleerd beter op mijn grenzen te letten en voor de zorg van mijn dochtertje verlof op te nemen. Alleen alles bij elkaar: traumabehandeling, de zorg, werk was teveel stress en liep ik weken lang rond in fase oranje. Dit sloeg door naar fase rood en had ik een weer een beginnende psychose. Dus ik besloot al snel weer te starten met de Olanzapine om de symptomen te bestrijden. De tweede psychose verliep een stuk rustiger en ik was enkele weken uit de running. Ik begreep nu wat er gebeurde en was ook niet angstig. Ik kon geen boodschappen halen, omdat een supermarkt heel veel prikkels heeft en de zorg van mijn dochtertje kon ik minder goed aan. We regelden wat meer oppas dan anders.
Mijn valkuilen
Ik heb de neiging om veel te eisen van mezelf. Ik moest altijd van alles doen om een gevoel van tevredenheid te krijgen. Even stil zitten en niets doen was niet goed genoeg. Ik moest aan mezelf bewijzen dat ik alles gewoon aankan. Ik had ambitie en vond dat ik daarin moest uitblinken door heel hard te werken. Alleen hierdoor verloor ik mijn grenzen uit het oog en voelde ik niet meer aan dat het eigenlijk veel te veel was voor mij. Ik stap dan te laat op de rem. Dit is iets waar ik mee om heb leren gaan. Ik doe nog steeds wel activiteiten alleen dit is gericht op ontspanning en anti-stress.
‘Mijn ambitie heb ik bijgesteld en ik richt mij nu op mijn gezin en gezondheid in plaats van mijn werk en eigen bedrijf e.d.‘
Wat mij goed heeft geholpen
Wat mij goed heeft geholpen bij beide psychoses is dat ik veel ging opruimen om minder prikkels te krijgen. Als dingen verkeerd naast elkaar lagen dan begon ik het verkeerd te associëren bijvoorbeeld. Dingen liepen door elkaar heen.
‘Wat ook goed hielp is het dragen van een mechanisch horloge die ik goed kan horen tikken.‘
Dit helpt mij om als er teveel indrukken binnenkomen mij te focussen op iets wat dichtbij is en alleen nog maar dat getik te horen van het horloge. Zo had ik ook een keer in een heel druk restaurant moeite met de herrie. Ik ging toen tikken met mijn mes tegen het bord aan om een geluid dichtbij te hebben waar ik mij op kon focussen. Dat zorgde ervoor dat ik rustig kon blijven ook al was het enorm druk en voelde ik mij overweldigd van de prikkels.
‘Wat helpt is om een aantal keer per week te wandelen of te sporten en een positief dagboek en gewoon dagboek bij te houden.‘
Als ik veel stress ervaar dan wil ik ook nog wel eens rustige ontspannende geluiden opzetten, zoals het getik van regen in een bos. Ik kan dan heel makkelijk tot rust komen. Goede boeken lezen zoals traumasporen, zelfcompassie, boeken over psychose en boeken over het boeddhisme. Hulp vragen van omgeving als prikkels te veel worden.
Minder gaan werken en nieuwe inzichten
Na de tweede psychose ben ik nog wat minder gaan werken, zodat alles beter in balans is en ben ik van baan gewisseld. Ik ben gaan doen wat beter past bij mij en binnen mijn nieuwe grenzen ligt.
Als ik nu terug kijk op afgelopen anderhalf jaar dan ben ik erg veranderd door mijn gevoeligheid.
Ik ben gaan leren wat mijn nieuwe grenzen zijn, ik leer met zelfcompassie naar mezelf te kijken en doe nu vooral de dingen die ik leuk vind en waar ik geen stress door krijg.
Ik voel me gelukkiger dan voorheen en besef nu pas echt waar het leven eigenlijk om draait. Je eigen geluk, gezond zijn en je gezin. Ik heb lang gestreefd om iemand anders te zijn zonder stil te staan bij mezelf.
Ik heb wel gerouwd en voelde ik mij somber om de dingen die ik niet meer kan. Ik miste de oude ik. Ik had hoge en veel eisende verwachtingen over mezelf en daar kan ik niet meer aan voldoen. Ik heb geleerd milder te zijn naar mezelf en mezelf te accepteren zoals ik ben. Juist door het accepteren van mezelf en mijn gevoeligheid ben ik gelukkiger geworden. Ik leef in een langzamer tempo en stel nu grenzen. Het hoort er nu bij dat ik soms geluiden hoor die er niet zijn als ik gestrest ben. Dat is voor mij een teken dat ik het gewoon wat rustiger aan moet doen.