Yvonne voelt het als haar missie om via social media en door gastlessen te geven de wereld te laten weten hoe belangrijk het is om te weten dat autisme bij vrouwen zich anders uit dan men denkt.

Na mijn studie ben ik begonnen met werken in de gehandicaptenzorg, waarvan de laatste vier jaar als ambulant begeleider. Ik gaf workshops handlettering en schreef blogs voor tijdschriften. Samen met mijn partner hebben wij twee kinderen, beide met de diagnose ADHD, waarvan de oudste ook MCDD heeft. 24 uur in een dag was eigenlijk te weinig voor mij…

Het is april 2018

Ik voelde mij enorm moe en had het gevoel dat ik de grip op mijn werk kwijt raakte. Ik kon geen verkeersborden meer lezen, maar er was niks mis met mijn ogen. Elke dag had ik hoofdpijn en was vaak duizelig. De uitslag van het bloedprikken was goed. Die zomer gingen we met de caravan naar Kroatië. Daar werd ik enorm kortademig. Ik deed er verder niks mee want er was immers niks medisch aan de hand.

Mijn klachten werden steeds erger

Ik viel flauw, dat was mij nog nooit overkomen. In de herfstvakantie gingen we naar Italië. Ik hou zo van dat land! Daar stortte ik helemaal in. Ik kon niet meer praten en lopen. Ik was totaal uitgeput. De huisarts adviseerde mij om zes weken thuis te blijven. Mijn bloeddruk was veel te hoog dus moest ik het echt even rustig aan doen. Eigenlijk had ik daar helemaal geen tijd voor, maar aan de andere kant was ik hem eeuwig dankbaar. Ik kon alleen maar slapen. Mijn hoofd zat bomvol, al dacht ik aan niks. De winkels voelden groot en eng en bij de kassa kon ik plots gaan huilen met de vraag wie later de begrafenis van mijn kinderen zal gaan regelen.

De bedrijfsarts adviseerde mij om nog drie maanden thuis te blijven

Maar dan moest ik wel naar een psycholoog. Ik?! Wat moet ik daar nou weer doen? Deze man vertelde mij dat ik een depressie had. Ik had medicijnen nodig en een strak dagprogramma. Ik ging ook dingen zien die er niet waren. Ik schrok van alles en als ik achterom keek was alles zwart. Ik zie het niet, ik overzie het niet, ik kan de wereld niet meer volgen. Deze symptomen werden derealisatie genoemd. Ik kreeg paniekaanvallen. Deze kende ik alleen van mijn cliënten. Het was echt verschrikkelijk om mee te maken. Zweten en het ijskoud hebben, trillen en een mega snelle hartslag. De psycholoog vertelde dat ik gewoon door moest ademen en bij mezelf moest denken dat ik hierdoor niet dood zou gaan en het snel over is.

Nou, makkelijker gezegd dan gedaan

Ondertussen was ik al bij het derde medicijn. Ik raakte overprikkeld van licht en geluid wat mij moe, boos en agressief maakte. Mijn spieren waren gespannen en ik begon met kaakklemmen. Mijn nagels en haren groeiden niet meer. De diagnose werd omgezet naar Burn Out. Ik sliep niet meer en was niet moe. De gesprekken met de psycholoog kon ik omdraaien tot koetjes en kalfjes wanneer ik alleen was met hem. Ik bleef hem wel steeds vragen…Waarom voel ik mij zo? Ik had een leuke baan, fantastisch gezin, leuke hobby en fijne familie om mij heen.

Mijn partner vroeg of ik geen autisme kon hebben

Mijn perfectionisme, structuur en starheid vielen hem al jaren op. Hij noemt mij altijd een ijsbeer. ik ben inderdaad niet zo’n knuffelkont en kan soms niet helemaal reageren zoals het hoort op emoties van anderen. Autisme was onmogelijk! Dan had ik nooit mijn leven kunnen leiden als zo’n sterke vrouw. De dagen thuis kropen voorbij, maar tegelijkertijd vlogen ze voorbij. Het leven ging door en ik neem deel aan dat leven, zonder dat ik het besef. Na 1,5 jaar ging ik weer naar de huisarts. Het ging heel slecht met mij en van enig herstel was geen sprake. De kinderen zagen een Burn Out als een ongeneeslijke ziekte waarbij ik dichtbij het einde was. Mijn partner wist niet meer hoe hij met mij om moest gaan.

Mijn emoties vlogen alle kanten op

Als ik blij was kreeg ik de slappe lach. Wanneer iets anders ging dan normaal, werd ik ontzettend boos en begon met deuren te slaan en dingen te gooien. Dit was ik niet… De huisarts verwees mij door naar ADHD Centraal. Ik?! Wat moet ik daar? Eigenlijk herkende ik veel van mijn dochter in mijzelf. Zij is ook geen ADHD’er zoals mensen dit voor zich zien. Het gaat meer om de informatieverwerking, concentratie en een vol hoofd. Grenzeloos bezig met een bepaalde activiteit, in mijn geval handletteren.

Het begin van mijn herstel

20-02-20 is voor mij onvergetelijk en een begin van mijn herstel. Een dag vol gesprekken en een concentratietest met psychologen en een psychiatrisch verpleegkundige eindigde in een overduidelijke diagnose ADHD. Ik schrok en was blij. Blij dat ik een warm bad van herkenning kwam. Geschokt omdat ik niet wist hoe ik dit ging vertellen aan mijn ouders. Ik vond het erg voor hun, terwijl ze er niks aan kunnen doen. Ze reageerden rustig en herkenden mij er zeker wel in. Ik kreeg weer andere medicatie en na drie weken veranderde er iets. Het leek wel of er meer ruimte in mijn hoofd was. Ik kreeg het gevoel dat ik weer wat meer mee kreeg van de wereld om mij heen. Mijn haren groeiden en mijn nagels ook.

Ik zag mijn eigen ogen weer

Ik kreeg de hoogste dosis en mijn humeur werd beter, de vermoeidheid wat minder en ik kon weer wat meer dagelijkse dingen aan, zoals een kopje koffie drinken bij de buurvrouw. Door corona kreeg ik online Cognitieve Gedrag Therapie. Tijdens de therapie viel ik door de mand. De psycholoog kreeg geen hoogte van mij. Emotioneel neutraal gaf ik antwoorden op zijn vragen. Eigenlijk ging het al mis bij de eerste vraag: “Hoe gaat het met je?” Euhh , tja, weet ik veel, gaat wel denk ik.” Waarom het wel gaat? Geen idee! Verder kwam ik niet. Hij wilde mij graag doorverwijzen naar een psycholoog die ervaring heeft met diagnoses stellen bij vrouwen op latere leeftijd. Ik werd op de wachtlijst gezet. Via de WMO kreeg ik twee uur in de week ambulante begeleiding. Dat vond ik in het begin best lastig. Het is mijn eigen werk. Ik ging van de rol van begeleider naar de rol van cliënt. Er moesten natuurlijk doelen opgesteld worden. Best lastig wanneer het overleven van de dag je grootste doel is.

Het was belangrijk voor mij om alles op te schrijven in een agenda

Met tijden erbij. Ik kon s’ochtends al helemaal nerveus zijn omdat ik even naar de supermarkt moest. Wanneer ga ik dat doen? Nu? Nee! Dan maar straks. Het werd steeds groter in mijn hoofd en dan lukte het al helemaal niet meer. Het hielp mij wel om alles af te kaderen in de agenda. Zo laat ga ik naar de winkel. Welke dag ik ga ik de was doen en elke dag stofzuigen. Alles moest ik verdelen om de balans te vinden in mijn dag. Ik wil energie hebben voor de kinderen wanneer zij uit school komen. De agenda werkte super. Nadat ik aan de beurt was bij deze psycholoog had ik hier ook veel gesprekken en vragenlijsten die ik moest invullen. Ik kreeg de diagnose autisme. Ik? Die haar eindproject van school over autisme heeft gedaan, altijd op woongroepen heeft gewerkt met mensen met autisme. Ik heb zelfs een zoon met autisme!

De diagnoses die ik nooit gekregen heb omdat ik voor de buitenwereld een “normaal” leven heb gehad. Maskeren en camoufleren. Tijdens mijn werk heb ik mij ontzettend vaak ziek gemeld. Of ik had lichamelijke klachten of ik kon het gewoon niet meer aan. Ik maakt er geen probleem van en ging weer op een andere groep werken.

De diagnoses ADHD en Autisme bleken de oorzaak van mijn Burn Out

 

Een autistische Burn Out

Ik had er nog nooit van gehoord, maar echt ALLES viel op z’n plek. Wat ik heb, wat ik voel heeft een naam. Ik begin mijn hersenspinsels te begrijpen. Ik moest alles verwerken want dit was wel heel veel. Ik ben mijn leven lang vervraagd door mijn leven. Slaapmedicatie had ik nodig want ik sliep niet meer. Door de rust die ik nu ervaar na het krijgen van de diagnoses voel ik mij vrolijker, de paniekaanvallen zijn weg en ik slaap weer. Ik heb moeten accepteren dat ik mijn leven vanaf nu anders moet gaan indelen. Dat ik niet over grenzen mag gaan. Dat wil mijn ADHD altijd graag…maar mijn autisme niet.

Nu draait mijn leven om willen – kunnen – aankunnen

Mijn leuke baan ben ik kwijt. Ik heb een WGA uitkering en krijg nog steeds ambulante begeleiding. Ik krijg de kans om te herstellen, te leven, mijn belastbaarheid op te bouwen. Ik kan weer genieten van het moederschap, maar mijn belastbaarheid is nog altijd nihil.

Rust en Regelmaat zijn het beste medicijn!